Nastoletnie Carrie to dziewczyna, której nie lubi chyba nikt w szkole. Niezbyt urodziwa, dziwna, wychowywana przez opętaną religią matkę służy za szkolne pośmiewisko. Wszytko zmienia się wraz z pierwszą miesiączką, dy w dziewczynie przebudzają się zdolności telekinetyczne. Zaproszona na szkolny bal jest nieświadoma, że oznacza to kolejną porcję upokorzeń, ale i jej prześladowcy są nieświadomi do czego może to doprowadzić.
Debiutancka powieść Kinga to jedna z najlepszych w jego karierze. Nie przesadzona, pozbawiona dłużyzn jakie zdarzać mu się będą w przyszłości, czyta się jednym tchem i zachwyca od początku do końca. Przejmuje, wzrusza, wkurza... Nie wiele tu grozy, ale nie dla grozy Kinga się czyta. Największą siła jego książek są portrety socjalno/psychologiczne i przeważające wątki obyczajowe i tych na pewno tu nie brakuje.
Nie znaczy to jednak, że typowo horrorowych elementów tu nie uświadczymy. Jest ich całkiem sporo (nie mylić oczywiście z grozą) i są to najlepsze z podobnych elementów w karierze Króla. Szczególnie finał, który ma wszystko to, czego potrzeba dobrej, krwawej opowieści.
A minusy? Powieść owszem posiada ich nieco - charakterystycznych dla debiutantów - ale są one niemal nie dostrzegalne i w niczym nie psują odbioru książki. Tak więc, jeśli lubicie Stephena musicie przeczytać Carrie i to koniecznie. Jeśli nie... cóż... i tak polecam. Jest to książka tak świetna, że może polubicie Króla Horroru.
Komentarze
Prześlij komentarz