Żywe Trupy #25: Bez odwrotu - Robert Kirkman, Charlie Adlard


KIEDY LUDZIE SĄ GORSI OD BESTII


Przyznam, że jestem pozytywnie zaskoczony tym i poprzednim tomem „Żywych trupów”. Kiedy przypomnę sobie, jak komiksy z tej serii nudziły mnie jakieś dziesięć tomów wcześniej, nie mogę nie docenić tego, że zdołały jednak podźwignąć się i postawić poprzeczkę całkiem wysoko. Wprawdzie najlepsze wciąż pozostaje dla mnie starcie z Gubernatorem, ale najnowszy tom serii Kirkmana i Adlarda dostarczył mi naprawdę dużo dobrej, mocnej zabawy.


Bohaterów dosięgnęła kolejna tragedia i kolejne bliskie im osoby poniosły bezsensowną śmierć. Zrozpaczona Michonne chce odwetu, zarzuca Rickowi, że gdyby zginęli jego bliscy, na pewno by się nie wahał, ale on pozostaje nieugięty. Uważa, że powinni lepiej poznać sytuację i motywy, zanim podejmą walkę z wrogiem. Niestety mieszkańcy, którzy stracili dzieci, małżonków czy przyjaciół popierają Michonne. Chcą dokonać zemsty za wszelką cenę. Napięcie wśród ocalałych narasta, a jakby tego było mało Rick wdaje się w konflikt z Maggie, nie akceptując metody, jaką poradziła sobie ona z kryzysem we własnym obozie. Czy w takiej sytuacji dojdzie do kolejnej wojny i rzezi? Jak wiele jeszcze przemocy i straty zniosą bohaterowie i jak długo Rick zdoła utrzymać władzę, kiedy coraz mniej osób jest mu przychylne?


Dwudziesty piąty tom z zasady powinien być dziełem przełomowym, a przynajmniej w jakiś sposób znaczącym dla serii. Szczególnie gdy w jego skład wchodzi dodatkowo 150 zeszyt. W przypadku „Żywych trupów” jest jednak o to trudno – Robert Kirkman stara się by podobne atrakcje atakowały zmysły czytelnika przez całą serię, nie tylko od święta. Nie brakuje ich więc i tym razem, a całość czyta się naprawdę bardzo dobrze. Tak dobrze, że nim człowiek się obejrzy, tom już jest za nim, a chciałby jednak więcej.

 

Poza tym seria komiksowa jest zdecydowanie lepsza od bardzo popularnego, acz moim zdaniem miałkiego serialu, jaki powstał na jej podstawie. Lepsza, ale i pod wieloma względami inna. Nie ma w niej niektórych wątków, jakie miała do zaoferowania produkcja telewizyjna, posiada natomiast bohaterów i wydarzenia, jakich nie zajdziemy nigdzie indziej. Przede wszystkim jednak jest to bardzo dobrze napisana i ciekawie poprowadzona brutalna opowieść, którą czyta się lekko, przyjemnie i z napięciem.


Nie zapomnijmy także o świetnych rysunkach. Brudna, czarnobiała szata graficzna w wykonaniu Adlarda, który zachwyca w szczególności plenerami i splashpage’ami, znakomicie pasuje do opowiadanej historii. Jest krwawa, jest mroczna i nie żałuje elementów gore, a rozkładające się zwłoki i wszelkie obrażenie wyglądają naprawdę świetnie.


Jeśli lubicie survival horrory albo po prostu udane opowieści o zombie, seria „Żywe trupy” to pozycja w sam raz dla Was. Lepsza, niż się można tego spodziewać po tak wyeksploatowanym temacie. Polecam.

Komentarze