Historia wydawania mangi w Polsce
zaczęła się wraz z publikacją komiksu poniekąd historycznego (i to na dodatek
traktującego o naszym kraju). Wydany na przełomie 1996 i 1997 roku tytuł „Aż do
nieba”, bo o nim mowa, nie był jednak zbyt udany i wcale bym się Wam nie
dziwił, gdybyście mieli obawy odnośnie podobnych tytułów. Ale niesłusznie. O
ile Riyoko Ikeda nie wczuła się zbytnio w klimat Polski, o tyle Makoto Yukimura
w swojej „Sadze Winlandzkiej” absolutnie rewelacyjnie wszedł w świat wikingów.
I to do tego stopnia, że maga potrafi zachwycić nawet tych, którzy za
historyczno-przygodowymi opowieściami, podobnie jak ja, nie przepadają.
Rok 1008. Od trzech stuleci Anglię
plądrują najróżniejsi najeźdźcy, a wśród nich, oczywiście, wikingowie. Jednakże
to, co na początku IX wieku zaczęło się jako zwykłe grabieże, wraz z upływem
lat zmieniło się w inwazję, której cel był prosty – obalić anglosaską władzę. W
końcu kraj tak rozległy i zasobny był miejscem, którego pożądało niejedno
plemię.
Akcja tomu zaczyna się, kiedy
zwiadowca wikingów, młody Thorfinn, ucieka przed angielskimi wojakami. Ranny,
zabija ich i wpada do wody. Życie ratuje mu kobieta, która mieszka samotnie z
córką. Po starcie syna opiekuje się Thorfinnem, jak własnym dzieckiem, karmi go
i ukrywa przed szukającymi go wojownikami, jednak chłopak i tak daje znak swoim
do ataku. W rzezi do jakiej dochodzi wkrótce potem, młodzieniec zaczyna
dostrzegać prawdziwe oblicze okrucieństwa swoich towarzyszy. Czy jednak zechce
mu się przeciwstawić?
O „Sadze Winlandzkiej” szumnie mówi
się, że to jedna z najlepszych serii o wikingach w historii komiksu, ale nie ma
w tym grama przesady. Świetnie napisana, podana z dbałością o szczegóły i
rewelacyjnie zilustrowana jest może dość nietypowym cyklem, jak na mangę, ale
trudno przeczyć jej niesamowitości. A przecież komiksów w tym temacie nigdy nie
brakowało. „Thorgal” rysowany przez naszego rodaka, Grzegorza Rosińskiego jest
nie tylko w Polsce tytułem kultowym, do tego warto też wspomnieć bazującego na
celtyckich mitach „Sláine’a”, który też zdobył dużą sławę. A jednak dzieło
Makoty Yukimury nie ustępuje im pola.
Jak na dobrą opowieść przystało,
mamy tu konkretną akcję, przygody, walki, zagrożenie, ciekawe postacie – w tym
kilka historycznych – i bogactwo wątków pobocznych. „Saga Winlandzka” to
historia pełna epickiego rozmachu. Prawdziwa, z dobrze zarysowanym tłem
historycznym i rewelacyjną szatą graficzną. Ilustracje są realistyczne, pełne
detali i pięknych krajobrazów. Postacie też prezentują się dobrze, bo ich
stroje, broń i sprzęt oddano w najdrobniejszych szczegółach. Może na początku
wikingowie z wielkimi oczami wyglądają osobliwie, tak samo jak sceny walk rozrysowane
z typowo mangową dynamiką, ale czytelnik szybko się do tego przyzwyczaja i daje
porwać się tej imponującej serii. Dlatego też polecam Wam gorąco „Sagę
Winlandzką” bardzo gorąco. Znakomita, a na dodatek solidna (każdy tom liczy
ponad czterysta stron!) lektura dla miłośników dobrych komiksów gwarantowana.
Komentarze
Prześlij komentarz