Na czternasty tomik „Dragon Balla Super” nawet
Japończykom przyjdzie jeszcze poczekać. Ale ponieważ w formie rozdziałów
ukazało się już trzy czwarte materiału, który się w nim znajdzie, postanowiłem
przyjrzeć się jemu poprzez ten pryzmat i cóż właściwie mogę powiedzieć, jeśli
nie to, że jest tak, jak było dotąd. A to znaczy, że jest może i bez
oryginalności, ale za to z urokiem, szybkim tempem i lekkością, które
gwarantują naprawdę dobrą zabawę.
Walka z Moro trwa. Gokū mimo treningu z Merusem i
dopracowania ultra instynktu nadal nie jest w stanie wygrać z wrogiem. Gdy sytuacja
wydaje się beznadziejna, z Yardrat powraca Vegeta, który opanował technikę,
jakiej nie był w stanie przyswoić sobie nawet Gokū. Jego starcie z Moro zaczyna
przechylić szalę zwycięstwa na korzyść ziemskich herosów. Nie dość bowiem, że
Vegeta stał się niezwykle silny, to jeszcze jest w stanie uwolnić wchłonięte
przez wroga dusze, a co za tym idzie osłabić jego moc. Czy to jednak wystarczy,
żeby go pokonać?
Co można powiedzieć o tej części przygód naszej
ekipy, jak nie to, że jest taka sama, jak ostatnie trzy tomy? Tu nie ma wielkich
zaskoczeń, treść jest wtórna, ale akcja jest na tyle udana i wciągająca, że nie
ma miejsca na nudę. Nie ma też powodów do rozczarowań, bo Toriyama daje radę,
nawet jeśli nie odzyskał twórczej sprawności, której ostatnim przebłyskiem był
znakomity „Jaco z galaktycznego patrolu”.
Plusy tego tomu? Szybkie tempo, dobra dynamika
walk, klimat, kilka scen przypominających o dawnej świetności i dowcipy. Do tego
świetne rysunki, organicznie zbędnych rozmów do minimum i znów chwilami przywracanie
starego dobrego Vegety, którego brakowało nam wcześniej, a który nadal jednak
pozostaje jedynie cieniem siebie. Na szczęście dostaje on tutaj swoje pięć
minut i może poszaleć, znów na chwilę czując się kimś lepszym od Gokū, a nie pozostającym
w jego cieniu.
Minusy? Wtórność wątków, powtórki walk, powtórki
schematów… Mniej Jaco, a więcej Moro też nie wychodzi opowieści na dobre, ale
tym razem wróg jest mniej irytujący. Poza tym wątek ze zmartwychwstaniem
Nameczan wypada jakoś nieprzekonująco, jak i jego tłumaczenie zresztą. Podobnie,
jak oddzielanie dusz od Moro.
Ale skoro zabawa jest tak udana, nie ma to
najmniejszego znaczenia. „Dragon Ball Super” ma wiele minusów, ale to wciąż „Smocze
Kule” i nadal mam ochotę na więcej. I nawet jeśli czasem czuję zawód, już nie
mogę doczekać się ciągu dalszego.
Komentarze
Prześlij komentarz