Vigilante: My Hero Academia Illegals #8 - Hideyuki Furuhashi, Betten Court, Kohei Horikoshi

ERASERHEAD


Seria „Vigilante: My Hero Academia Illegals” to ciekawy przypadek spin-offu, który zaczął się bardzo niepozornie i niepozornie również na tle głównej opowieści wygląda – mowa oczywiście o szacie graficznej – ale poziomem opowieści niemal w ogóle nie odbiega już od pierwowzoru. Jednocześnie to historia, która usatysfakcjonuje zarówno miłośników „Akademii Bohaterów”, jak i zupełnie nowych odbiorców, którzy mieliby ochotę na superhero albo dobrego shounena. A to duże osiągnięcie, w gatunku, który zjada przecież swój ogon, tym bardziej na tle tak cenionego „MHA”.


Właściwie o fabule kolejnych tomów tak „Vigilante”, jak i głównego cyklu, trudno jest coś pisać. Nie żeby nie miały one treści, ale kiedy patrzy się, że nawet twórcy i wydawcy rzucają nam lakoniczne blurby, aż nie chce się samemu zbyt wiele zdradzać. Jak zwykle więc ograniczę się  do tego, co znajdziecie na okładce tomiku, a za chwilę wracam z wrażeniami.

Eraserhead to bohater specjalizujący się w łapaniu złoczyńców. Raczej nie pojawia się w telewizji i nie występuje w programach rozrywkowych, więc mało kto go zna. Moje pierwsze wrażenie: “The Straszna Osoba” (ale jest przerażający w trochę inny sposób niż mistrz). Ostatnio jednak miałem okazję z nim współpracować i myślę, że jest pomocny i umie zajmować się innymi… Tak naprawdę równy z niego gość.


Dobrze, jakie zatem są wrażenia po lekturze kolejnej części „Vigilante: My Hero Academia Illegals”? Jak zawsze bardzo przyjemne. Początkowo, jak wiecie, nie byłem do serii przekonany, bo zabrakło mi w niej niemalże rewelacyjnej szaty graficznej Koheia Horikoshiego, która była od początku najsilniejszym elementem „MHA”. Ale nie miałem wyjścia, jak przekonać się do „Vigilante”, bo prawda o tej serii jest taka, że mamy tu do czynienia z kawałem naprawdę świetnego shounena i nie da się go nie lubić.


Tom ósmy to rzecz równie udana, jak poprzednie i oferująca dokładnie to, czego od niej oczekujemy. Jest tu zatem akcja, są walki, jest dużo humoru, szczypta łagodnej erotyki – seria skierowana jest przecież do nastoletnich chłopców – nieco spokojniejszych bardziej życiowych momentów, pozwalających odbiorcy jeszcze bardziej zidentyfikować się z postacią wiodącą itd., itd. Czyta się to szybko, lekko, przyjemnie i bez chwili znudzenia, a zabawa, jaką seria oferuje jest utrzymana na naprawdę dobrym poziomie.


A co z rysunkami? Te są prostsze, niż w „My Hero Academia”, ale też mają swój urok. Nie ma w nich tyle detali, jest za to więcej mroku, a ich lekkość i dynamika dobrze pasują do shounena. Wszystko to zaś, co napisałem powyżej, składa się na naprawdę dobą mangę, która zadowoli wszystkich miłośników gatunku.


Dziękuję wydawnictwu Waneko za udostępnienie egzemplarza do recenzji.

Komentarze