Co prawda zapowiadane na zeszły rok „Osiedle
Swoboda 3” jak dotąd jeszcze się nie ukazało, ale Śledziu, jeden z
najważniejszych i najlepszych rodzimych komiksiarzy nie pozwala o sobie
zapomnieć. Jakiś czas temu mogliśmy przeczytać drugi tom jego opowieści
„Czerwony Pingwin musi umrzeć”, teraz zaś w nasze ręce trafia album „KDP: Komiks
dla Pixela 64+”. I jest to album, który absolutnie warto poznać, bo nie dość,
że oferuje nam zbiór krótkich form Śledzińskiego stworzonych na potrzeby pisma
„Pixel”, to jeszcze dostajemy tu mnóstwo materiału premierowego, w tym to, co
najważniejsze, czyli nigdzie dotąd niepublikowany najnowszy epizod „Osiedla
Swobody”.
Michał „Śledziu” Śledziński. Kultowy autor
komiksów, miłośnik gier i popkultury. Ojciec. W krótkich historiach pokazuje
nam sześć lat ze swojego życia, swoje wspomnienia, miłości, pasje, sentymenty.
A także nowy epizod „Osiedla Swobody”, w którym bohaterowie stworzeni na
potrzeby tej serii wchodzą w kontakt ze światem „Pixela”, stając do walki w
wirtualnej rzeczywistości, gdzie osiedlowe klimaty spotkają się z iście
metafikcyjnym podejściem do tematu!
Śledziu i magazyny o grach bardzo się lubią. To w
końcu na łamach tego typu pism – a dokładniej w „Secret Service” – autor ten
debiutował, a potem przez lata tworzył dla „Świata Gier Komputerowych”
(pamiętacie świetny komiks „Matrix według Śledzia, czyli jak było naprawdę”?)
czy „Play”. W roku 1999 stworzył magazyn komiksowy „Produkt”, gdzie
zapoczątkował swoje opus magnum, czyli serię „Osiedle Swoboda” (jej zbiorcze
wydanie – wliczając w to spin-off – liczy już cztery tomy), czym odmienił
oblicze polskiego komiksu. I chociaż era magazynów komiksowych skończyła się na
początku XXI wieku, Śledziński, zajmując się na polu opowieści graficznych
głównie albumami, nie zapomniał o czasopismach – także tych growych. I tak oto
kilka lat temu na potrzeby „Pixela” zaczął pisać i rysować serię „KDP” i…
Jaka jest to seria? Chyba najbardziej sentymentalna
z dokonań Śledzia. I jedno z najbardziej osobistych. Śledziński jako bohater
krótkich historyjek zabiera nas w podróż pełną wspomnień ze szczenięcych lat, a
zarazem dojrzałego spojrzenia starego geeka na to, co go kształtowało. Autor
robi tutaj to, co zawsze wychodziło i wychodzi mu najlepiej: życiową komedię,
osadzoną w swojskich realiach, w której odnaleźć może się każdy. A najlepiej
zrobią to ci, którzy wychowali się na przełomie lat 80. i 90. XX wieku. Lat,
gdy w kioskach debiutowały amerykańskie zeszyty komiksowe, albumy Wróblewskiego
to naprawdę było coś, a gracze dopiero odkrywali pierwsze konsole i związane z
tym przeżycia. Śledziu wspomina, wraca do tego, ale i opowiada też o swoim
obecnym życiu, nie żałując nam emocji i dając okazję poznać go lepiej.
Co więcej, na fanów jego twórczości czeka tu wielki powrót nie tylko do „Osiedla Swobody”, ale też i „Fido i Mela”. A wszystko to, tradycyjnie świetnie narysowane, uzupełnione o dobry kolor i świetnie wydane. Dla miłośników Śledzia i rodzimych współczesnych komiksów to coś, co absolutnie powinni poznać i mieć na swojej półce. Coś, co jakością i samym nastrojem przypomina takie dzieła autora, jak „Na szybko spisane”. Ale i każdy, kto lubi dobre, życiowe opowieści graficzne, znajdzie tu coś dla siebie. W skrócie: album ważny, ale i warty poznania.
Komentarze
Prześlij komentarz