Z wielu wznowień komiksów przez Egmont cieszę się,
często jak dziecko. Ale „Garfield” to zdecydowanie jedna z tych serii, z
których cieszę się najbardziej. Uwielbiałem go jako dziecko, uwielbiałem jako
nastolatek, gdy kupowałem tanie, całkiem grube, czarnobiałe tomiki z jego
przygodami…. I jeszcze bardziej uwielbiam teraz, gdy dostrzegam pełnie jego
satyry, wielkość i niesamowite poczucie humoru, które w komiksach nawet tych prasowych
niemal nie ma sobie równych.
Ten kot jest leniwy. Ten kot jest głodomorem. Ten kot
nie cierpi listonoszy (chyba, że drapać ich po łydkach) i rodzynek. Zabija
pająki, z myszami żyje w zgodzie, bo inaczej musiałby się męczyć, ale chętnie podejmie
nieco wysiłku by kopnąć psa Oddiego. Wpada w depresję, nałogowo pije kawę,
męczy z dietami i swoim wiecznie szukającym kobiety człowiekiem, Jonem… I stara
się jakoś żyć!
Sztuką może być wszystko. Ze wszystkiego można
zrobić sztukę. Garfield uczynił nią lenistwo. I sztuką jest też każdy kolejny
tom jego przygód. Przygód zabawnych, szalonych, opowiadanych nam dzień po dniu,
tydzień po tygodniu, rok po roku, z zachowaniem czasu akcji zgodnie z autentycznym
kalendarzem. Bo w końcu przygody rudego, tłustego kota ukazywały się w prasie
codziennie (co każe nam zachwycić się pomysłowością i kunsztem ich autora, bo
od początku trzymają ten sam rewelacyjny poziomie).
Ale poza zabawą jest w tym satyra. I jest też
wielka prawda, której nie sposób nie dostrzec. Można udawać, że się jej nie
widzi i bawić doskonale, bo bywa niewygodna, wytyka nam wiele, piętnuje różne nasze
cechy, pokazuje to, co niewygodne, ale gdy zechcemy to dostrzec i przyjąć do
świadomości, zabawa staje się jeszcze lepsza, głębsza, poruszająca i… wcale nie
mniej zabawna. Bo czytając „Garfielda” trudno jest nie wybuchać śmiechem, nie
dzielić się co ciekawszymi tekstami z bliskimi i znajomymi i nie wracać potem
do tych historii.
A przecież mamy tu jeszcze wyśmienite ilustracje.
Ta prostota, ten cartoonowy look – to wszystko tylko pozornie wydaje się takie
łatwe i nonszalanckie. Świetny kolor,. Dobry przekład i znakomite wydanie
dopełniają całości. A po wszystkim zostaje uczucie niedosytu i żal, że
„Garfield” nie ukazuje się w jeszcze grubszych tomach. Ale nie ważne, jak opasłe
byłyby tomiszcza jego przygód, nie tylko nie dorównają grubością jemu samemu, ale
i wraz byłoby nam ich mało. I to najlepsza ocena, jaką mogę wystawić tej serii.
Dziękuję wydawnictwu
Egmont za udostępnienie egzemplarza do recenzji.
Komentarze
Prześlij komentarz