Jedna z najsłynniejszych mang w historii powróciła
niedawno na polski rynek w wersji kolorowej. Swego czasu na punkcie tej sago
oszalał cały świat. Teraz już na taki szał liczyć nie możemy, nadal jednak
„Dragon Ball”, bo o nim mowa, to klasyka i klasa sama w sobie, którą znać
warto. I chociaż cały cykl czytałem już niezliczoną ilość razy, w edycję „Full
Color” wgryzłem się z wielką ochotą i musze powiedzieć, że opowieść wciąż seria
bawi tak, jak wtedy gdy miałem kilka, kilkanaście lat i odkrywałem ją po raz
pierwszy. Ale co się dziwić, to w końcu shounen idealny, a przy okazji
doskonała lektura czy znacie serię, czy jakimś cudem jeszcze nie mieliście
okazji jej czytać, a czwarty tom to kwintesencja wczesnych rozdziałów serii.
Tenkaichi Budōkai, czyli turniej walki, trwa. Pojedynek
Gokū i jego mistrza zbliża się do końca, ale jak ten drugi ma sobie poradzić,
kiedy nasz dzielny bohater zmienił się w wielką małpę? Tylko radyklane
działanie może ocalić wojowników i widzów, ale czy nie będzie ono zbyt
radykalne?
Po finałach Gokū rusza w dalszą drogę na
poszukiwanie smoczych kul. Pech chce, że przyjdzie mu się zmierzyć z nowym
przeciwnikiem, również szukającym magicznych przedmiotów spełniających
życzenia. W skrócie, przygotujcie się na pierwszy akt walki z Armią Czerwonej
Wstęgi!
„Dragon Ball” jest już z nami niemal czterdzieści
lat. W listopadzie 2024 roku będzie świętował okrągłą czterdziestkę właśnie. Aż
trudno uwierzyć, że cykl, stworzony z inspiracji filmami z Jackie Chanem i
klasyczną chińską powieścią „Wędrówka na Zachód” oraz paroma azjatyckimi
legendami, nadal cieszy się wielką popularnością i kultową wręcz sławą, ale tak
jest. Dużo humoru, dużo akcji, odrobina erotyki i emocje potrafiące wgnieść
czytelnika w fotel czy na czym tam akurat siedzi. Przepis na sukces
gwarantowany. Do tego znakomite rysunki, dynamiczne kadrowanie i naprawdę dobre
polskie wydanie. Bo wydanie właśnie w przypadku edycji w pełni kolorowej jest
rzeczą kluczową.
Podstawą jest tu kolor. Kolorowe jest wszystko, ów
kolor nałożony jest z szacunkiem dla pierwowzoru, nawet jeśli widać pewnie
różnice w miejscach, gdzie zachowane zostało dawne kolorowanie. Do tego mamy wysokiej
jakości półkredowy papier pozwalający cieszyć się kolorowymi grafikami,
powiększony format, dodatkowa obwoluta, dodatki, w których znajdziecie np.
wywiady z Toriyamą… Do tego zmieniono i poprawiono to i owo w tłumaczeniu czy
czcionce.
W skrócie: absolutnie warto. „Dragon Ball” to dzieło kultowe, które nigdy się nie zestarzeje i które poznać powinien każdy, nieważne czy lubi tego typu opowieści, czy ich nie trawi. Nie znać w końcu po prostu nie wypada. Tym bardziej, że teraz możemy cieszyć się także regularnie wydawaną na naszym rynku nową serią „Dragon Ball Super” oraz licznymi dodatkami. Dlatego polecam gorąco i gorąco zachęcam. Czy znacie, czy nie, kolor jednak robi w tym wydaniu swoje i pozwala na nowo cieszyć się tą opowieścią. A jest to kolor świetny, unikający nadmiernej barwności, na jaką Toriyama sam zresztą narzekał przy okazji anime comicsów, ożywiający mangę, a w czytelnikach wychowanych na anime wyświetlanym w RTL7 dodatkowo sentymentalny. Ja, czytając „Dragon Ball Full Color” poczułem się znów, jak dzieciak i miałem wrażenie, jakbym jeszcze raz oglądał anime. Z tym, że, nie ma się co oszukiwać, wizualnie ta edycja wypada lepiej, niż serial.
Komentarze
Prześlij komentarz