NIEPEWNE
ZWYCIĘSTWO
„Batman: Długie Halloween” to jeden z najlepszych
komiksów o Batmanie, jakie kiedykolwiek powstały. Mroczny, duszny, ze
znakomicie skrojoną zagadką, świetnie nakreślonymi postaciami i konkretną
akcją. Część jego siły polegała na fakcie, że nie wszystko zostało wyjaśnione i
nie całe zło ukarano. Ciąg dalszy pt. „Mroczne zwycięstwo” miał nie tylko
rozwiązać wszystkie te kwestie i skończyć z niedopowiedzeniami, ale także i
powielić schemat pierwszej części. Czy to się mogło udać? Tak i powstał dzięki
temu album nieznacznie tylko słabszy od poprzednika, który czyta się równie
rewelacyjnie, jak tamto dzieło. A ja, wracając do niego po latach, teraz, gdy jego poprzednik doczekał się niedawno wznowienia, a za wielką wodą szykowana jest ostatnia część trylogii zatytułowana
Morderca zwany Holiday został złapany, ale Batman
nadal nie może poradzić sobie z myślą, że pomylił się co do jego tożsamości. Tymczasem miejsce Harveya Denta zajmuje nowa pani prokurator, która kryje w sobie pewną
mroczną tajemnicę i... I nagle koszmar zaczyna się na nowo. Choć Holiday siedzi już
w więzieniu, ktoś zaczyna mordować ludzi w identyczny sposób, jak on. W święta.
Do tego Holiday dzięki staraniom nowej prokurator wychodzi na wolność, a w
Arkham dochodzi do ataku i wszyscy wrogowie Batmana wydostają się na wolność.
Zaczyna się szalona gra w kotka i myszkę, której Batman może nie wygrać. Chyba, że weźmie sobie pomocnika...
Oto kolejny Batman z listy 100 najlepszych komiksów
wszech czasów. Kolejne dzieło spółki Loeb / Sale i bezpośrednia kontynuacja ich
„Długiego Halloween”. Dzieło uznawane za jedno z najlepszych w ich karierze,
lepsze od „Haunted Night” (wyd. polskie „Batman: Halloween” / „Nawiedzony
rycerz”). I choć z tym ostatnim się nie zgodzę, „Mrocznemu zwycięstwu” należą
się wszystkie te komplementy, którymi obsypują je i fani, i krytycy.
In plus mamy tu mnóstwo rzeczy. Inteligentny i
znów unikający łatwych rozwiązań scenariusz, rewelacyjny klimat, sporo
świetnych pomysłów czy znakomitą psychologię (Gordon rządzi pod tym względem).
Rysunki i kolor są świetne, a momentami powalają na kolana. Mniej tu inspiracji
Frankiem Millerem – przynajmniej w warstwie graficznej, bowiem komiks rozgrywa
się w jego uniwersum Mrocznego Rycerza i bardziej do niego pasuje niż np. millerowski „Batman i Robin” - ale poetyka grozy, surrealizm i niemiecki impresjonizm ery
czarno-białego kina pozostały, co widać zwłaszcza w znakomitych retrospekcjach,
czy scenach z mgłą.
In minus mamy natomiast pewną wtórność fabularną,
która psuje nieco odbiór, ale to chyba jedyny mankament tego dzieła. Dzieła,
nadmienię dłuższego niż poprzednik, liczącego niemal 400 stron czystego komiksu
(w tym „Dark Victory Wizard 0” służący za prolog) plus dodatki w postaci
szliców i tym podobnych bonusów dla prawdziwych komiksowych geeków.
W skrócie, całość zachwyca pod każdym względem i
warta jest poznania. Już nie tak bardzo, jak rewelacyjne „Długie
Halloween”, czy (to już jedynie moim prywatnym zdaniem wynikającym pewnie po
części z sentymentu) „Batman: Halloween”, ale nadal wartym, bo to jeden z
najlepszych komiksów o Nietoperzu, a przecież jakże dużo dobrych ta seria
wypuściła na świat.
Komentarze
Prześlij komentarz