ANYA
FAMILY
W dwunastej części „Spy × Family” dzieje się… no więcej tego samego
dobrego, co do tej pory. I fajnie, i super, bo kto nie chce więcej rozbrajających
min Anyi, kto nie chce więcej jej wpadek. A reszta przecież też jest świetna,
chociaż wiadomo, ja to dla tej kradnącej całe show dziewczyny (jak dla
Człowieka Bułki czytam „Murcielago”) głównie sięgam po serię. Ale z jakich
powodów bym tego nie robił, za każdym razem jestem zadowolony, usatysfakcjonowany
no i chcę więcej. A na więcej, jak zawsze, trzeba czekać, bo my jesteśmy niemal
na bieżąco z japońskim wydaniem, ale z drugiej strony czekanie podsyca apetyt,
więc jest dobrze.
Po ostatnich wydarzeniach w życiu bohaterów
wszystko zaczyna się w miarę normlanie i spokojnie. Do czasu. Tu Yor przychodzi
coś do głowy, tam szpieg kradnie informacje. No i dzieje się!
Wielkim plusem tego tomu jest to, że mamy tu
naprawdę dużo Anyi. Psa też jest sporo i sporo fajnego z tego wynika. Nie
mówię, że reszta postaci jest zaniedbana, bo nie jest, ale tej bohaterki zawsze
chce się jak najwięcej. A tym bardziej po takich akcjach, jak ta z autobusem z
poprzedniego tomu, której echa wciąż tu pobrzmiewają. Oczywiście jest też
akcja, dzieje się i poza Anyą, że tak to ujmę, a tomik ma bardzo fajny balans
między tym, co komediowe, a tym, co dynamiczne czy sensacyjne. A cała reszta…
A no jak pisałem, cała reszta pozostała mniej więcej
taka sama. W końcu seria to komedia szpiegowska, sensacyjna; komedia akcji – do
tej pory bardziej balansująca między tym, a gatunkami traktującymi o szkolnym i
rodzinnym życiu, ale teraz już w pełni zasługującą na swoje
szpiegowsko-sensacyjne miano. Akcja jest konkretna tempo odpowiednio szybkie, a
i kilka naprawdę dynamicznych czy spektakularnych sekwencji też się znalazło,
tak samo jak i tych, w których dużo jest uroku, słodyczy czy typowej anyowej
nieporadności, podlanych sytuacyjną komedią pomyłek.
Dzięki temu wszystkiemu „Spy × Family” tak dobrze
wychodzi autorowi, a czytelnikom wchodzi. Jest tu wszystko, co obiecujemy sobie
po przeczytaniu opisy i gatunkowej przynależności, a potem okazuje się, że
jednak jest tego jeszcze więcej. I jest jeszcze lepiej niż myśleliśmy. Że te
relacje miedzy bohaterami, te charaktery postaci, niby wyolbrzymione, ale
jednak znakomicie oddające ich różnorodność, w końcu też klimacik niektórych
momentów czy świetna szata graficzna… No wszystko to wypada tak, że się
człowiek cieszy.
No i ja się cieszę. Kolejne rozdziały tej fajnej rodzinnej
sagi za mną, kolejne przede mną, w kinach też ma się dziać, bo film „Spy” tam
trafi i to nawet na naszym rynku, choć znów w ograniczonej dostępności – więc…
No jest na co czekać.
Dziękuje wydawnictwu
Waneko za możliwość przeczytania tomiku.
Komentarze
Prześlij komentarz