Kinowe Uniwersum Marvela jest z nami od ponad
dekady. Przez ten czas powstały łącznie 24 filmowe hity, które stały się
prawdziwym fenomenem. To, co zaczęło się „Iron Manem”, ostatecznie dobiegło
końca w filmie „Spider-Man: Daleko od domu”, zamykając pewien etap filmów
adaptujących marvelowskie komiksy. I chociaż opowieść zyskała już swój ciąga dalszy, w
nieustannie przekładanym obrazie „Czarna wdowa”, w ramach przypomnienia sobie całości, postanowiłem wziąć na warsztat
wszystkie obrazy i raz jeszcze przyjrzeć się wszystkim trzem fazom, które
obecnie znane są pod wspólnym tytułem „The Infinity Saga”.
Jeśli chodzi o fabułę, trudno właściwie powiedzieć
coś konkretnego, bo składa się ona z ponad dwudziestu filmów, które dopiero na
sam koniec przenikają się wzajemnie. Mniej więcej wszystko jednak koncentruje
się wokół różnych bohaterów, stawiających czoła niebezpieczeństw. Iron Man,
Hulk, Kapitan Ameryka i ich koledzy walczą zarówno z własnymi wrogami, jak i
kosmicznym zagrożeniem stanowiącym problem dla całej ludzkości. Z czasem
dołączają do nich kolejni herosi, jak Strażnicy Galaktyki, Doktor Strange czy
Spider-Man, a oni sami odkryją, że prawdziwym wrogiem jest Thanos – kosmiczny
tyran, który wie, że nadmiar życia zagraża całemu wszechświatowi, więc chce
wymazać połowę istnienia. Walka z nim będzie kosztowała naszych mścicieli
więcej, niż niektórzy będą gotowi zapłacić…
Jak każda seria, tak i ta jest serią bardzo
nierówną. Mamy tu filmy mocno przeciętne, o których chciałoby się zapomnieć,
mamy też iście rewelacyjne kino. A wszystko to podane w formie podzielonej na
trzy fazy opowieści, wypełnionej zarówno lekkimi komediami SF, jak i
mocniejszymi i bardziej ponurymi historiami.
FAZA I. Cała opowieść zaczyna się od niezłego, ale
złożonego z samych kiczowatych schematów „Iron Mana”, którego ratują jedynie
humor i wyśmienicie pasujący do głównej roli Robert Downey Jr. Historia rozwija
się dalej w jeszcze gorszym, nudnym – i najsłabszym filmie z serii –
„Incredible Hulk”, któremu nie pomógł ani dobry Norton, ani wysoki budżet. Na
szczęście potem „Saga” zaczyna dźwigać się z kolan. Udany „Iron Man 2”, który
postawił po prostu na humor i efektywną rozrywkę wyznacza stricte widowiskowy
rytm dalszych filmów. Jeszcze lepszy jest „Thor”, który odmieniając tytułową
postać dodaje jej lekkości i humoru, a i pierwszy „Kapitan Ameryka” okazuje się
zaskakująco dobrym kinem, mimo patetycznego tonu. Pierwszą fazę zaś kończy
połączenie przygód wszystkich tych postaci w widowiskowych „Avenegers” ,
Widowiskowych, ale fabularnie dość przeciętnych, oferujących co prawda ładną
otoczkę wizualną, ale niewiele poza tym. Mimo tego przypominającego wydmuszkę
zwieńczenia, przyszłość serii zapowiadała się w tym momencie ciekawie i taka
też się okazała.
FAZA II. W myśl zasady, że sequel musi być lepszy,
bardziej widowiskowy, bardziej epicki itd., itd., kontynuując swoje hity,
autorzy dołożyli starań by nie tylko zapewnić widzom jeszcze intensywniejsze
doznania, ale też i dorzucić do tego worka nowych bohaterów. Nie zawsze to
wyszło, ale i tak było na co popatrzeć. Widać to już w „Iron Manie 3”, gdzie
walka i efekty atakują nas z ekranu bez chwili wytchnienia. Słabiej poradził
sobie „Thor: Mroczny świat”, na który najwyraźniej zabrakło pomysłu, choć i tak
było to niezłe kino. Po nim pojawił się widowiskowy „Kapitan Ameryka: Zimowy
żołnierz”, celujący w bardziej szpiegowsko-sensacyjne akcje, a potem mieliśmy
okazję podziwiać „Strażników galaktyki”, absurdalną komediową space operę, w
której postawiono na żarty, sentymentalne odwołania i zabawę formą. Zwieńczeniem
fazy stała się druga część „Avengers” zatytułowana „Czas Ultrona”, która znów
była popisem efektów specjalnych połączonych z niespecjalną fabułą, ale tym
razem lepsza od jedynki i mniej nużąca. Ale na koniec czekał na nas jeszcze
jeden film: „Ant Man”, czyli nieudolna próba powtórzenia sukcesu „Strażników
galaktyki”, wypełniona po brzegi żenującym humorem i akcją niczym z kina nowej
przygody, ale podanego bez finezji z jaką robili to twórcy w latach 80.
FAZA III. Trzecia i ostatnia część „The Infinity
Sagi” to najdłuższy, najbardziej widowiskowy i najintensywniej wypełniony
postaciami segment całości. Zaczyna się trzęsieniem ziemi, jakim jest udany
„Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów” – pełna gwiazd i rozmachu opowieść, która
bardziej pasowałaby jako nowy odcinek „Avengers”, niż cokolwiek innego. Potem
na scenę wkracza „Doktor Strange”, udana, ale jednak będąca powtórką z rozrywki
zabawa, pozwalająca dobrze bawić się nawet nowym widzom. Zaraz potem na ekrany
kin trafili „Strażnicy Galaktyki vol. 2”, którzy okazali się jednym z
najlepszych, jeśli nie najlepszym z dotychczasowych filmów „MCU”, jeszcze
bardziej bawiąc się schematami i elementami. I tylko „Spider-Man: Homecoming”
okazał się filmem nie tak udanym, jak można się było po nim spodziewać, stając
się bardziej prostą rozrywką dla nastolatków, mocno czerpiącą z klimatów
przygód Milesa Moralesa. Na szczęście wypuszczony wkrótce „Thor: Ragnarok”,
który jeszcze intensywniej uderzył w komediowy ton, podniósł poziom serii i
zapewnił niezapomnianą rozrywkę, do której chce się wracać.
W dalszej kolejności na fanów czekała nie do końca
spełniona „Czarna pantera” (zauważyliście, że chociaż Wakanda ma taką
technologię i bogactwa, jakimś cudem nie pomogła reszcie Afryki czy świata,
skazując miliony osób na choroby i śmierć?), ale był to tylko przedsmak przed prawdziwym
wydarzeniem. „Avengers: Wojna bez granic”, bo o nim mowa, do dziś pozostaje
najlepszym filmem z całej „Sagi”. Zebranie niemal wszystkich gwiazd poprzednich
filmów w połączeniu ze znakomitą fabułą, gdzie spotkały się wszystkie
dotychczasowe estetyki – od patetycznego superhero, po komediową space operę –
i wyśmienitymi efektami, dało film, który ogląda się z wielką przyjemnością.
Nic dziwnego, że wypuszczone po nim niezłe obrazy „Ant-Man i Osa” oraz „Kapitan
Marvel”, wypadły dość blado. I nie zrobiła też takiego wrażenia kontynuacja
przygód „Avengers” w filmie „Koniec gry”, który jednak i tak był świetną,
efektywną – i efekciarską także – rozrywką, w godny sposób wieńczącą „The
Infinity Saga”. Ale po nim pojawił się jeszcze jeden obraz: „Spider-Man: Daleko
od domu”, przedstawiający pełną miłosnych zawirowań i superbohaterksich starć
wyprawę po Europie, będącą – wyprawa, nie Europa – epilogiem dotychczasowych
wydarzeń i zarazem otwarciem nowego rozdziału. I to o wiele bardziej udanym,
niż pierwszy pajęczy film.
W formie podsumowania trzeba powiedzieć właściwie
jedno: warto. Może nie wszystkie filmy są udane, może i obok świetnie dobranych
do postaci aktorów (Strange, Iron Man, Thor) zdarzają się ci słabi (Czarna
wdowa, Ant Man), ale jako całość seria ta to fenomen (ostatnia część „Avengers”
pobiła rekordy sprzedaży biletów) i bardzo dobre kino dla widzów w różnym
wieku. O niebo lepsze od konkurencyjnej oferty DC, która mimo wielkich budżetów
i gwiazd na ekranie prawie nie ma nic dobrego do zaaferowania. Ale to już
materiał na zupełnie inną opowieść.
Komentarze
Prześlij komentarz