48 stron: Gołota vs Predator – Robert Adler, Tobiasz Piątkowski,

GOŁA, PREDATOR I ANDREW

 

Duet Adler / Piątkowski to już nieco zapomniana na polskim rynku ekipa. Ale był czas, gdy było o nich całkiem głośno, a ich kolejne komiksy stawały się sporymi hitami. Drukowali w prasie („Reset”), wydawali albumy, tworzyli nawet własne pseudo-mangi (na potrzeby magazynu „Kawaii”). Teraz już się o nich nie pamięta, ale warto przypomnieć sobie najsłynniejsze ich dzieła. A wszystko zaczęło się od tego właśnie albumu.

 

„Gołota vs. Predator” to zbiór czterech komiksów. W pierwszym z nich, w upalne lato do Warszawy przybywa Predator i staje do walki z dostrzeżonym w tv Gołotą. Rzecz jest najsłabsza z całego komiksu, nie mniej nie brak jej uroku. Proste rysunki, kolor kładziony jeszcze ręcznie, farbami… Całość jako parodia Batman vs. Predator sprawdza się średni, ale czytać da się to z pewną nawet przyjemnością.

Zdecydowanie lepiej jest w dwóch krótkich historiach z Dzikiego Zachodu. W pierwszej szeryf ze swymi ludźmi musi bronić się przed chcącymi odbić więźnia kompanami, w drugim, zdecydowanie satyrycznym i pozbawionym powagi pierwszego, a zarazem stanowiącym jego kontynuację Górski i Butch snują wyjaśnienia odnośnie finału starcia z bandytami. Oba miłe, choć mało oryginalne.

Prawdziwa siłą albumu jest jednak komiks 48 stron, w którym Górski i Butch, dwaj policjanci, stają przed zadaniem odnalezienia sensu komiksu. Mają na to tylko 48 stron. Wyruszają więc w podróż poprzez filmy i komiksy…

 


Świetne rysunki, inteligentny, głupawy, ale nie głupi humor i sporo satyry zarówno na komiksy, jak i media ogólnie. Ograne motywy w krzywym zwierciadle atakują czytelnika wywoływaną serią napadów niekontrolowanego śmiechu i wciągają w grę skojarzeń. Jak tu nie docenić czegoś takiego? Znawcy komiksów i popkultury odnajdują tu znajome sceny i doskonale bawią się odkrywaniem wszelkich detali. A kreska to ilustrująca, jedna z najlepszych w polskim komiksie przełomu wieków, do dziś robi wrażenie, nawet jeśli na początku jest dość niechlujna i niewprawna.

 


Całość uzupełniają dodatki w postaci przepisu na lasagne, czy kalendarza pełnego roznegliżowanych rysunków nieco mangowych dziewcząt. I dobre wydanie także. Brak w tym sensu, brak ambicji, ale zabawa jest przednia, a o to właśnie chodzi, więc kto chce się rozerwać i pośmiać, niech łapie za album. Szkoda tylko, że cykl z czasem rozmył się tak bardzo, że stał się cieniem dawnego siebie. Na szczęście pierwsze tomy do dziś warte są poznania.

Komentarze