Nawiedzona wagina – Carlton Mellick III

WAGINA CAŁYM MOIM ŚWIATEM, czyli monolog o waginie

 

Carlton Mellick III to taki gość, który chyba chciał kiczem, tandetą, seksem i przemocą zrównać się, jeśli nie pobić dokonania legendarnego studia Troma – tak, tego od filmów „Toxic Avenger”, „Surfujący naziści muszą umrzeć” czy „Barbarzyńska nimfomanka w piekle dinozaurów”. Tromie udało się przejść do historii, każdy coś tam ich kojarzy, choć pewnie większość żadnego z tych filmów nie widziała, a fani horrorów znają legendarną już scenę wysysania mózgu przez słomkę z „Bloodsucking Freaks”. A Mellick… Cóż, Mellick sławy nie zdobędzie, będzie o nim pamiętać wąska grupa miłośników literatury bizarro – zresztą chyba od samego początku tylko oni coś tam go kojarzą – uznania tym bardziej. A jednak jego „Nawiedzona wagina” – chyba najsłynniejsze z jego dzieł – jakkolwiek absurdalnie by nie brzmiała i jakim absurdem by nie była, a jest, pewien swój urok posiada i jeśli lubicie pokręconą, chorą i szaloną literaturę, a fakt niezbyt dobrego pisarstwa Wam nie przeszkadza, o dziwo warta jest uwagi.

 

Głównym bohaterem książki jest Steve, facet, jakich wielu, który ma nietypową kobietę. Stacy, bo o niej mowa, jest miłością jego życia, ale oboje mają seksualne problemy: odkąd tylko pamięta, Stacy ma nawiedzoną pochwę. Jej to nie przeszkadza, czuje się inna, wyjątkowa, on jednak ma problem kochać się z nią, kiedy słyszy szepty umarłych dobiegające z jej łona, a gdy jest w niej, czuje ich oddechy. Wszystko zmienia się pewnego dnia, kiedy w trakcie pieszczot z dziewczyny wydostaje się szkielet. Kościotrupa co prawda udaje się im pokonać, jednak Stacy zaczyna być coraz bardziej ciekawa tego, co dzieje się w jej wnętrzu, a gdy Steve w jej waginie dostrzega światło, jakby końca tunelu, namawia go by wszedł do niej i zbadał cały fenomen. Chłopak, choć niechętnie – wiadomo, nie kręci go to, ale dla nie zrobiłby wszystko – decyduje się na wyprawę w głąb jej ciała i…

 

Rozdarta to książka, oj rozdarta. Widać, że Mellick lubi pisać o seksie, ale tu pojawia się pewien zasadniczy problem. Nie wiem czy to wina samego autora, czy może przekładu, ale wulgarność opisów, ich kiczowatość i dobór słów na przedstawienie niektórych rzeczy bywa tragiczny. Z zażenowaniem czytało się te momenty, co też podkreślała „wyobraźnia” autora, ale jednocześnie kiedy doszliśmy do tych ciekawszych rzeczy, jak wyprawa w głąb ciała i wędrówka po świecie, który czekał tam na bohatera (nie spoileruję za dużo, to a nawet więcej zdradza Wam już pierwsze zdanie blurba tej książki) robi się naprawdę nieźle i z całkiem udanym klimatem. Okej, ten klimat to raczej na zasadzie naszej czytelniczej wyobraźni i tego, co sami sobie dopowiadamy, bo Mellick pisze bardzo prosto i niewymagająco, dzięki czemu nie przynudza, ale jednak.

 

Całkiem nieźle wybrnął autor z problemu o czym tu można opowiedzieć w historii o nawiedzonej waginie. To nie rzecz w stylu japońskiej legendy, która zapoczątkowała festiwal Kanamara Matsuri ani ogólnie tematyki vagina dentata, z których mocno czerpie (to nie są drugie „Zęby” jakby ktoś pytał), a w sumie takie backroom tyle, że w ciele. Mógłbym doszukiwać się w tym odległych analogii, sugerować, że Mellick w opisach niektórych scen wykorzystał wizerunek maszkaronów Sheela na Gig, a całość swojej koncepcji skopiował z tradycji vagina loquens, ale nie sądzę, by gość, który jednak tak płytko podchodzi do tematu (ta książka aż się prosiła o satyryczną alegorię gynofobii, na której można by zbudować głęboką nie tylko fizycznie, ale i metaforycznie przypowieść o mężczyznach, ich lękach, nadziejach i pokoleniowych zmianach) liznął kwestie budownictwa typowego dla Anglii i Irlandii czy poznał coś z francuskiej literatury z XIII wieku czy powieści „Les bijoux indiscrets” Denisa Diderota. Prędzej widział durną komedię „Mrówki w gaciach”, gdzie penis rozmawiał z głównym bohaterem. U niego pochwa szepcze, jest nawiedzona, a to prowadzi do wielkiej i niebezpiecznej wyprawy do niemal opuszczonego, zamieszkałego przez szkielety i pewną dziewczynę świata, który nie powinien istnieć. I chociaż to pusta i prosta wyprawa, ma niezły nastrój i pewien tandetny urok.

 

Poza tym rzecz czyta się mega szybko. Wersja papierowa jest już niedostępna, ale liczyła sobie sto stron z kawałkiem, ot żeby łyknąć to dosłownie w jedno popołudnie i znaleźć jeszcze czas na jakąś inną lekturę. Żadne to arcydzieło, ale… No ja lubię takie absurdy, takie szaleństwo. Lubię głupie pomysły przekute w coś co w pewnym sensie ma jakieś ręce i nogi. Żal, że to jednak tylko tyle, jeszcze jedna literatura bizzarna, seks i przemoc dla samego seksu i przemocy, choć miało to zadatki na satyrę z ambicjami. Ale przeczytać można. I nawet znaleźć w tym wszystkim nieco frajdy.