Chuck Palahniuk to pisarz, który od początku swej kariery starał się być oryginalny. A to pisząc powieść z malejącą liczbą stron i rozdziałów, a to tworząc oryginalny przewodnik po najbardziej niecenzuralnych miejscach swojego miasta. Teraz natomiast zrobił rzecz najbardziej oryginalną z dotychczasowych: a mianowicie powieść, która zarazem jest zbiorem opowiadań i zbiorem poematów. Ale po kolei.
Fabuła "Opętanych" przedstawia się następująco. Grupa typowych dla Palahniuka bohaterów stanowiących zlepek najgorszych cech ludzkich, przybywa do pustego, starego domu, w którym mają przejść kurs pisarski. Snując własne opowieści starają się przede wszystkim znaleźć sposób na zostanie sławnym. Zamiast poświęcić się pisarstwie, niszczą wszelkie zapasy i postanawiają udawać, że są tu przetrzymywani siłą. Kiedy wyjdą i opowiedzą swą historię mediom, staną się wreszcie upragnionymi celebrytami. Jest ich jednak zbyt wiele i tak rozpoczyna się gra mająca na celu wyeliminowanie jak największej liczby konkurentów...
Palahniuk w "Opętanych" przedstawił wręcz obsesyjne dążenie do bycia sławnym. I ludzi gotowych na wszystko byle zaistnieć w świadomości mas. Jest to więc znów ostra satyra konsumpcjonizmu, ale również i przerysowany celowo portret ludzkiego okrucieństwa, które, jak pokazuje Palahniuk, od wieków się nie zmieniło.
W kwestii kontrowersji aż trudno jest wymienić do czego posunął się Chuck. Mamy tu bowiem np. kanibalizm, sadyzm, dziwaczne praktyki seksualne (zawarte w "Opętanych" opowiadanie "Flaki" to historia - autentyczna zresztą - chłopaka, który masturbując się w basenie wyrwał sobie odbyt - w życiu jednak, w odróżnieniu od bohatera książki nie przeżył tego zdarzenia), pedofilię, wtykanie żyletek w otwory seks-lalek, opowieść o naziście wykorzystującym seksualnie i mordującym żydówki w obozie koncentracyjnym i mnóstwo innych, wstrząsających rzeczy zawartych na stronach powieści. Wszystko ułożone w formie Poemat bohatera, opowiadanie o nim (albo jego własne opowiadanie) i rozdział książki.
Jak widać Palahniuk wytoczył to swoje najcięższe działa. Może nie do końca jest to świeże, czy spełnione (wielu zbyt otwarte zakończenie może po porostu zirytować), ale nie ulega wątpliwości, że to jedna z najlepszych książek Palahniuka i naprawdę warto po nią sięgnąć.
Komentarze
Prześlij komentarz