Na fali wznowień przygód Asteriksa wśród nowości na
rynku znów pojawił się także tom „Asteriks Legionista”. Dziesiąta część tego
kultowego cyklu, jubileuszowa można by rzec. Czy przez to szczególnie wybitna?
Nie, bo trzyma ten sam poziom, do jakiego przyzwyczaiły nas pozostałe odsłony,
ale w skrócie oznacza to po prostu kawał rewelacyjnej zabawy dla dużych i
małych. Zabawy ponadczasowej, wciągającej, śmieszącej, a przy tym mądrej i
aktualnej.
Każdy wie, jak to jest. Kiedy pojawia się kobieta,
może pojawić się miłość, kiedy pojawia się miłość, może być ona niespełniona, a
kiedy pojawia się owo niespełnienie…. Cóż, armia pełna jest mężczyzn, którzy swoje
rozgoryczenie i smutki, zamiast w alkoholu postanowili utopić w wojnie.
Coś podobnego staje się udziałem naszych bohaterów,
gdy do wioski wraca Falbala. Kiedy ją opuszczała, by pobierać nauki w Condate,
była dzieckiem, teraz stała się piękną kobietą, a jej uroda sprawia, że
zakochuje się w niej Obeliks. Problem w tym, że urodziwe dziewczę już ma
narzeczonego imieniem Tragikomiks. Kiedy jednak okazuje się, że Rzymianie
wcielili go siłą do wojska i wysłali na podbój Afryki, Asteriks i Obeliks
decydują się wyruszyć mu z pomocą! Co czeka ich w trakcie podróży? I czym się
ona zakończy?
To tyle, jeśli chodzi o fabułę, a co z jej
przebiegiem? Jak zawsze w takich przypadkach, także i tu łatwo jest się
domyślić rozwoju wypadków i zakończenia. Ale przecież o to zawsze chodziło w
tego typu dziełach. Każdy tom „Lucky Luke’a” musiał kończyć się pokonaniem zła
i odjazdem naszego bohatera w kierunku zachodzącego słońca. Każdy tom „Asteriksa”
też kończy się zwycięstwem naszych bohaterów, po którym następuje zwyczajowa
uczta przy ognisku, na tle zachodzącego słońca. Liczy się więc nie finalne
zaskoczenie, a zabawa, jaka następuje przed. Przygodowa komedia pomyłek, pełna
akcji i humoru, nie wolna od satyry i przesłania, ale przesłania podanego w
sposób nienachalny i absolutnie trafiony.
I taki właśnie jest „Asteriks Legionista”. Tom dziesiąty,
jubileuszowy, może poziomem nie wyróżniający się na tle całej serii, ale na
pewno bardzo ciekawy pomysłem, który Goscinny rewelacyjnie wykorzystał. Potem liczni
twórcy filmowych adaptacji przygód dzielnych Galów korzystali z niego
wielokrotnie, a to w animacji „Asteriks kontra Cezar”, to znów w fabularnym
hicie o tym samym tytule z 1999 roku, gdzie pomieszano wątki z wielu różnych komiksów
serii. Nic jednak nie zastąpi pierwowzoru, który autentycznie urzeka i
zachwyca.
Także jeśli chodzi o szatę graficzną. Komiksy, do
których scenariusze pisał Goscinny, zawsze były znakomicie ilustrowane, „Asteriks”
jednak to rzecz narysowana najlepiej z nich wszystkich. Cartoonowa prostota
łączy się z solidną dawką detali, dzięki czemu w ręce czytelników trafia rzecz
wpadająca w oko. Co ważniejsze album ten, jak i pozostałe z serii, zachwycają właściwie
na każdym polu, dlatego polecam je gorąco Waszej uwadze. To świetne, ponadczasowe
opowieści dla całej rodziny, do których chce się wracać.
Komentarze
Prześlij komentarz