Czwarty tomik „Darling in the FranXX” to miejsce,
gdzie opowieść jeszcze bardziej odchodzi od animeowanego pierwowzoru. I
jednocześnie jeszcze bardziej zbliża się do „Neon Genesis Evangeliona” – nie
poziomem, ale na pewno wieloma elementami. Na dodatek wraz ze spadkiem ilości
erotycznych scen wzrasta nieco sam poziom opowieści, więc zabawa staje się
lepsza.
Hiro jest gotowy na wszystko, byle wykonać swoją
misję. I byle zrobić to w towarzystwie Zero Two. A przecież wszystko wskazuje
na to, że nie przeżyje te walki z Kyouyu! Czy jednak da się przełamać
przeznaczenie, jakie jest pisane naszemu bohaterowi? I jak potoczy się to
mordercze starcie?
„Darling in the FranXX” od samego początku jest serią,
która nawet nie stara się ukrywać, że pełnymi garściami czerpie z „Neon Genesis
Evangelion”. „NGE” samo w sobie mocno czerpiąc z wcześniejszych dokonań mecha,
zmieniło gatunek i wyniosło go na nowy poziom. Nic dziwnego, że pojawiało się
całe mnóstwo naśladownictw, zazwyczaj nieszczególnie udanych: chyba jedynie
„Rycerze Sidonii” zdołali pokazać, jak należy o zrobić. A „Darling in the
FranXX”? Cóż, to seria, która cały swój sukces oparła na jednym – erotyce – i
to się sprzedało. Nawet do tego stopnia, że twórcy „Neon Genesis Evangelion”
zatrudnili część ekipy tworzącej anime „Darlifra” do produkcji przy ostatnim
evangelionowym filmie.
Patrząc na „Darling in the FranXX”, trudno nie
uznać tej serii za takiego „Evangeliona” dla ubogich (szczególnie w erotycznej
sferze życia) odbiorców, ale nadal seria ma swój urok. Bo kiedy nie ma w niej erotyki,
a ta w niniejszym tomie została ograniczona do minimum, akcja jest udana, na
nudę nie ma tu miejsca, a i klimat całości w tej części stał się ciekawszy i
bardziej mroczny. Oczywiście dla fanów erotyki też znajdzie się tu sporo, ale w
głównej części tomu, gdzie króluje akcja jest jej zdecydowanie mało, a zatem
mało też jest naciąganych, związanych z nią wątków. I właśnie w tej akcji
przybywa nawiązań do „NGE”.
Najważniejszym jest tutaj właśnie sama walka. Akcja
staje się bardziej niebezpieczna, bohaterowie doznają poważniejszych kontuzji,
pojawia się krew, a także elementy żywcem wyjęte z „Evangeliona” – jak
chociażby scena ze skrzydłami, niemal identycznymi zresztą, jak w tamtej serii.
Jednych to kupi, innym nie podejdzie do gustu, faktem jest jednak, że „Darling
in the FranXX” czyta się szybko i be chwili nudy. Jest tu sporo przyjemnych
elementów, a i szata graficzna, mimo dziwnego designu mechów i ich
przeciwników, jest miła dla oka. Kto lubi mecha, serii powinien się przyjrzeć
choćby z ciekawości i dla przekonania się czy to produkt dla niego. Tym
bardziej, jeśli ma kilkanaście lat na karku i lubi solidną dawkę nagich,
kształtnych ciał przelewających się przez karty komiksu.
Dziękuję wydawnictwu
Waneko za udostępnienie egzemplarza do recenzji.
Komentarze
Prześlij komentarz