Książki Ewy Nowak coś w sobie mają. Świetne pomysły, ciekawy styl, ale także to nieuchwytne coś właśnie, co mnie do nich przyciąga. Jakąś magię. I dużą dozę życiowej prawdy. I tak też jest z „Pierwszymi kotami”.
Ada ma szesnaście lat i uważa, że nic jej w życiu nie wychodzi, a już najbardziej bycie z chłopakiem. Ma talent do rysowania, ale nie potrafi się z tego cieszyć. Konradowi, z których chodzi, wydaje się już być obojętna, ojciec, wojskowy o naturze sknery, człowiek bardziej pragmatyczny, niż samo hasło pragmatyzm, kłócący się z byle powodu i starający zaprowadzić w domu swoistą musztrę, oraz brak kolegów, nie nastrajają jej optymistycznie do życia. Całe oparcie znajduje w siostrze i przyjaciółce, która chodzi już do liceum. Ale wszystko zmienia się pewnego dnia, kiedy z polecenia nauczycielki, Ada zostaje wynajęta do pilnowania dziecka pewnego małżeństwa. Perspektywa zarobków, i to całkiem dużych, jest niezwykle kusząca, nie mniej jednak Hela to dziecko, jakie potrafi każdego zniechęcić do posiadania potomstwa. Wkrótce wszystko komplikuje się jeszcze bardziej, kiedy Ada się zakochuje …
Pierwszy koniec świata. Tym dla małej Heli są narodziny siostry i tym dla Ady zdaje się być każda nowa sytuacja, w którą się angażuje. Czy to konkurs, który wygrywa, choć zwycięstwo to niczym nie różni się od porażki, bo każdy uczestnik i tak dostaje identyczną nagrodę, czy cokolwiek innego, niesie ze sobą coraz więcej goryczy. Happy End? Na to być może przyjdzie czas, ale tylko być może, bo u Ewy Nowak nigdy nie można być do końca pewnym co się stanie, co się zdarzy, a każdy jej happy end i tak podbarwiony będzie choćby nutą tylko czerni. A zarazem każda tragedia będzie posiadała swoje jasne strony. I to właśnie urzekło mnie w jej twórczości i urzeka nadal. To wykrzesanie jakże wielu iskier pomysłowość ze zdawałoby się banału. To, plus fakt w jaki sposób operuje emocjami i jak wyzwala je w czytelniku, i to do tego stopnia, że mnóstwo scen pozostaje żywych w jego pamięci na bardzo długo.
„Pierwsze koty”, bardziej dziewczęca pozycja niż jej ostatnie dokonania, znakomicie kontynuuje to, co w książkach autorki najlepsze. Jakby skrzyżować Musierowicz z Hornbym, tylko w bardziej poważnym tonie, czerpiąc dużo z klasyki powieści młodzieżowej naszych rodzimych pisarzy, uaktualniając przy tym problemy. Efekt? Atrakcyjna dla współczesnych czytelników forma i formuła, a zarazem coś mądrego i wartościowego.
Przekonani by sięgnąć? Mam nadzieję, bo nie przypadkiem tak polubiłem Ewę Nowak, a nie wątpię, że młodzież (czy przy innych pozycjach pisarki – dzieci) polubią jeszcze bardziej, a kiedy za kilka lat, robiąc porządki na półce z książkami, natrafią na jakąś powieść z jej dorobku, zatrzymają się z sentymentem, sięgną i wracając do pożółkłych już wówczas stronic, powrócą jednocześnie do młodych lat i tamtejszych uczuć.
Komentarze
Prześlij komentarz